Komitetu Dialogu Społecznego KIG i Laboratorium „Więzi”, we współpracy z ośrodkiem badawczym „Ciekawość” podjął się diagnozy stanu radykalizacji w Polsce. Efekty prac badawczych oraz propozycje rozwiązań, które mogą przeciwdziałać radykalizacji zawarte zostały w raporcie „Twarze polskiej radykalizacji. Raport z badań – analiza – rekomendacje” pod red. dra Konrada Ciesiołkiewicza.
Radykalizacja jest procesem indywidualnym lub zbiorowym (grupowym), występującym zazwyczaj w sytuacji polaryzacji politycznej, w którym praktyki dialogu i kompromisu między aktorami politycznymi i grupami o rozbieżnych interesach porzucane są – przez jedną lub więcej stron – na rzecz rosnącego zaangażowania w konfrontacyjne taktyki prowadzenia konfliktu (Alex Schmid).
Wbrew stereotypom, radykalizacja nie zaczyna się w momencie doświadczania ekstremizmów. Jest objawem „kultury przemocy”. Jej początkiem nie jest też przemoc fizyczna, ani mowa nienawiści. Proces radykalizacji rozpoczyna się dużo wcześniej – od naszych przekonań o ludziach i świecie. Zaczyna się w momencie, kiedy dehumanizujemy drugiego człowieka, odmawiamy prawa do istnienia podzielanych przez niego opinii i odrzucamy dialog jako istotę porządku demokratycznego. Proces radykalizacji, karmiąc się brakiem zaufania społecznego, powoduje jeszcze większą nieufność do ludzi oraz kluczowych dla wspólnego funkcjonowania instytucji. Jest jednym z najgroźniejszych i najbardziej niedocenianych społecznych zagrożeń, który sukcesywnie, krok po kroku, prowadzi do wielu dysfunkcji i dramatycznych konsekwencji.
Zachęcam do zapoznania się z całym raportem, który można pobrać tutaj: >>LINK<<.